रामानुजनचे वारस: गणिताचा आनंद घेणार्‍या मुलांना भेटण्याचा सुखद धक्का!

✪ मुलांचं गणित शिकणं व शिकवणं!
✪ शिकण्याची अशी "प्रक्रिया, "स्पेस" आणि "मिती"
✪ गणित अवघड असतं ह्या भ्रमाला "पूर्ण छेद"
✪ कठिण गोष्टी सोपं करणं इतकं सोपं!
✪ पालकांसाठी व मुलांसाठी सोपं गणिती कोडं
✪ तुमच्या वाढदिवसाला तुम्हांला किती चॉकलेटस मिळायला हवेत?

नमस्कार. आज २२ डिसेंबर म्हणजे जगातला विलक्षण गणितज्ज्ञ असलेल्या श्रीनिवास रामानुजन ह्यांची जयंती व त्यामुळे आज राष्ट्रीय गणित दिवस साजरा केला जातो. ह्या दिवसानिमित्त मुग्धाताई नलावडेंच्या "प्रक्रिया को-लर्निंग स्पेसद्वारे" आयोजित एका सुंदर उपक्रमाचा अनुभव घेता आला. अगदी तिसरी- चौथीपासूनची मुलं गणितातील गमती कशा रंगून जाऊन सांगतात, कसे गणित शिकवणारेही होतात हे अदूसोबत बघता आलं! हा सगळा कार्यक्रमच अफाट सुंदर होता. कार्यक्रमाबरोबर प्रक्रियाचं केंद्रसुद्धा. मुलांना तिथे किती मजा येत असेल, तिथे मुलं काय काय शिकत व शिकवत असतील, हेसुद्धा कळालं.

आजच्या गणित दिवसानिमित्त तिसरी ते सहावीच्या मुलांनी सात ते आठ स्टॉल्स लावले होते. प्रत्येक स्टॉलवर कागद, खडू, फळा, स्वत: तयार केलेल्या आकृत्या ह्यांचा वापर करून मुलं गणितातल्या प्राथमिक संकल्पना समजावून सांगत होते. प्रत्येक स्टॉलवर तीन मुलं. संख्यारेषेपासून ते थेट वर्गमूळ, समीकरण व अपूर्णांकांपर्यंत! आणि मुलं हे सगळं सांगत असताना व समजावून देत असताना कोणीही शिक्षक किंवा "प्रक्रियाचे" सदस्य त्यांच्यासोबत नव्हते. मुलांनीच प्रत्येक स्टॉलवर आपापसात गोष्टी ठरवल्या होत्या की, कोणी मल्टीपल (पट) सांगेल, कोणी फॅक्टर (अवयव/ गुणक) सांगेल. मल्टीपलची मुलांनी सांगितलेली सोपी व्याख्या म्हणजे पाढ्यातल्या संख्या! आधुनिक पाटीवर संख्या मांडून मुलं गणिताच्या संकल्पना सोप्या करून सांगत होती. त्याबरोबर वर्ग- वर्गमूळसुद्धा सांगत होती. ज्या संख्येचे विषम अवयव असतात, त्या संख्येचा सगळ्यांत मध्ये असलेला अवयव वर्गमूळ असतो. जसे १६ चे १, २, ४, ८, १६ हे अवयव आहेत. त्यांच्यामध्ये ४ येतो व तो वर्गमूळ आहे असं. १२ संख्येचे अवयव १, २, ३, ४, ६, १२ असे समच आहेत म्हणून १२ चं वर्गमूळ नाही असं.

Sobati Seva Foundation: A true companion

✪ A journey from diseases to wellness
✪ Awkward problems and hand-holding
✪ "I wish to die!"
✪ Difficulties faced by caregivers
✪ De-addiction from mobiles
✪ Right to enjoy and associated guilt
✪ Art of stopping at the right moment

Hello. Yesterday on 5th December, I could witness a different beginning. My aunt Smt. Varsha Welankar and my uncle Shri. Chandrashekhar Welankar has started a new organization! Actually, my uncle is recently retired from his professional life. But he and the aunt are starting this new innings. This programme was about an informal public opening of their organization- “Sobati Seva foundation.” A small function taking place in presence of family members, dear ones and seniors.

My uncle and aunt are rather unique. They became partners with a view to lead a unique objective and to lead life the way one likes. They are basically journalists. My aunt had come from a humble background with plenty of struggles with the system and she is a journalist with rebellious approach. She works in plenty of areas right from art, drawing, Mandala art to craft made out of newspapers. She is right there into translation and recently health sector also. The uncle is equally unique. He has a smiling face and knows a knack to extract humour out of any serious situation! His English is particularly worth listening and reading! And he is hugely well- read too.

Since 2013, the Aunt’s health problems started with the kidney issues. The word- even uttering it creates a panic in mind- “dialysis” was started and later on many complications happened. She actually had “returned from almost touching the other world!” Later on the kidney transplant was done, but her problems did not end there. Despite of this all troubles, she persuaded her art and her translation work with zest when time and health allowed her. She has translated plenty of books. Some books are horrible. That “Auschwitz’s photographer!” Such horrible book that we suffer badly while just reading it. It is a great dose of depression. But she took it as a challenge and translated it. She had the urge to share all that stuff with the people. And she also has a deep urge to share her experiences. She regularly writes her experiences about her illness, her suffering and her journey. She depicts it as if she is witnessing it from a distance.